Die geweldige Franse plek…lag al heel lang op ons te wachten.
Frankrijk is bomvol geweldige plekken !
En wij kwamen er tijdens onze zoektocht zoveel tegen.
De beslissing DIT is dé plek, viel zo moeilijk te nemen.
In de herfstvakantie van 2009 kampeerden wij op een minicamping bij aardige Nederlanders. We waren benieuwd naar hun verhaal, hoe zij hier zo verzeild waren geraakt. En toen wij ’s avonds uitgenodigd waren om bij de open haard te komen zitten( gelukkig, het was wel erg koud in ons tentje) kregen wij het verhaal van hun zoektocht te horen.
Gedwarsboomd door een onoprechte notaris, nét achter het net vissend, oneerlijke verkopers, niet te begrijpen regels, wetten waar je geen weet van hebt…. de moed zou je bijna in de schoenen zakken.
Tussen neus en lippen door ook nog even benoemen dat het domein plus huis van vrienden al heel lang te koop stond……. De volgende dag gingen wij daar maar eens even polshoogte nemen. Wat wij aantroffen was zo ongeveer alles wat op ons wensenlijstje stond.
Er was 2 ha weiland, 3 ha bos, een eigen toegangsweg, buren in de verte en een mooi klein opgeknapt huis. Wij zaten ook meteen aan de koffie bij de bewoners binnen, die van enthousiasme ons na een uurtje al meenamen naar de Mairie (gemeentehuis) om ons aan de burgemeester voor te stellen als zijnde de nieuwe bewoners.
De boodschap van de burgemeester was kort maar krachtig:
verkoop je huis in Nederland maar gauw, ik regel hier alle vergunningen, het komt helemaal goed.
Om heel eerlijk te zijn, er was iets geweldigs aan deze plek. Je keek vanuit het huis zo naar een mini schooltje. Waar de toegangsweg begon stond de dorpsschool annex gemeentehuis. Er zaten 14 kinderen op van 4 tot 12 jaar met één meester. De bewoners hadden ook heel eerlijk gezegd dat je tijdens de pauzes wel eens kinderstemmen kon horen, zij beschouwden dat als overlast. ‘Geweldig’, dachten wij en ons leerkrachtenhart werd daar warm bij 😉. Dat ik mijzelf al als voorleesbuurvrouw ingepland had, heb ik maar voor mij gehouden.
Om een lang verhaal kort te maken, wij deden een bod op het domein maar wachtten nog even met het verkopen van ons huis in Eibergen. Wij schakelden een Frankrijk deskundige in om te achterhalen of een camping of kleine houten huisjes wel toegestaan was. De uitkomst was een streep door ons mooie plan, alle vergunningen waren afgewezen, het was agrarische grond!!!
Kort verteld maar in werkelijkheid ben je weer maanden verder.
Zo volgden er vele vakanties en lange weekenden van zoeken, kijken en afwegen. Bij diverse makelaars bekeken wij de aanbiedingen en namen brochures van potentiële optrekjes mee. Omdat daar geen adressen bij stonden maar alleen de naam van het dorp of gehucht was het moeilijk zoeken. Wij klampten met regelmaat een postbode aan die het huis herkende en ons precies kon vertellen waar het stond.