Lijkt jou dit ook een uitdaging?

Als het 1 februari is denken wij met een beetje weemoed terug aan de dag dat wij aankwamen op Mille Joies.

De auto zat boordevol dierbaarheden die te teer en te kwetsbaar waren om in de verhuiswagen te pakken.

Onze hond Max lag comfortabel bovenop onze slaapzakken. Wij gingen eerst ‘kamperen’ in ons huis, want de verhuiswagen zou pas later komen. Evenals de kinderen, die kwamen om de verhuiswagen leeg te pakken maar ze barstten ook van nieuwsgierigheid naar de plek waar hun ouders nou weer terecht waren gekomen.

De grote zelfgemaakte klok van opa was eindelijk stil. Duizend kilometer lang hadden de klankstaven, verantwoordelijk voor de mooie Big Ben slag, onsamenhangend en vals tegen elkaar aan gebengeld. Gelukkig maar, want de ergernis daarover hield ons wakker.

Het was een lange dag geweest voor wij in de auto zaten om te vertrekken uit Eibergen. De vrolijkheid van de verhuismannen die fluitend ons huis leeghaalden, blies onze emotie een beetje weg. En de gezellig gedekte eettafel bij de overbuurvrouw, waar wij met de verhuismannen aten, deed ons dat laatste restje emotie vergeten.

Dit was de dag van het  afscheid nemen. Nu was het echt, dit was gewoon de eerste dag van dat lang gekoesterde avontuur. Morgen zou het leven anders zijn.

Dat andere leven begon dus op 1 februari, 9 jaar geleden.

Wij hadden een boerderij gekocht in het gehucht Habriat. Het is eigenlijk gewoon de naam van het doodlopende weggetje, het hoort bij het dorpje Saint Pardoux Corbier van bijna 400 inwoners. Twee huizen aan dat weggetje horen er niet eens bij, zij vormen samen het gehuchtje Maury. Hoe dat zo gekomen is, daarvan heeft zelfs onze buurvrouw van bijna 90 jaar, geboren en getogen op deze plek, geen idee.

De grote schuur van 30m bij 12m ziet er net zo uit als op de dag dat Robert en Hélène Bosselut hun laatste koe verkochten. En dat is dan al ruim 10 jaar geleden. Lange lellen spinrag hangen van de zoldervloer en versperren de doorgang. Het ruikt er naar muf hooi, waar de zolder nog vol mee ligt. Overal ligt oud gereedschap, bergen hout, stapels dakleien, bakken glas, oude blikken, olievaatjes, ladders, oude stoeltjes en overal hangen bundels touw. Kortom alles wat een boer in 60 jaar kan opsparen is er te vinden.

De varkensschuur, de oudste van de drie schuren en vóór 1880 gebouwd, staat al langer leeg. Maar er ligt nog voer in de troggen en de kookpot waar het varkensvoer in gekookt werd, is nog intact. De varkensstront ligt in de hoeken hoog opgetast, gelukkig goed ingedroogd.

De kleinste schuur is helemaal volgestouwd met hokken en kooien, hier werden de kippen en konijnen gehuisvest. Het is te stoffig om adem te halen en zo te zien een muizenparadijs.

En dan is er nog het woonhuis. Hélène is er geboren in 1936 en heeft er tot 2006 gewoond. Haar opa heeft het woonhuis samen met zijn oom gebouwd, voor hij trouwde. Wekelijks gaan wij nog langs bij de boer en boerin die nu in een mooi bungalowtje wonen, een dorp verderop. Maakt niet uit op welk uur van de dag, we zijn altijd welkom. De heren gaan aan de whisky en de dames genieten van een kopje thee. Alle onderwerpen kunnen besproken worden, zelfs de politiek, maar vertellen over hoe het leven vroeger op de boerderij was, is toch bij Hélène het favoriete onderwerp.
Dat woonhuis, ook opgebouwd uit zwerfkeien zoals de schuren, is in de 70er jaren gemoderniseerd. Er kwam een waterleiding en een septic tank, een wc binnen! en een badkuip. En, héél modern, de keuken werd gescheiden van de huiskamer. Alle muren waren bruin of donkergroen, met druiventrossen en Franse lelies. Van isoleren had men nog nooit gehoord. Maar koud konden ze het niet hebben gehad, want het huis kon flink warmgestookt worden door een olie gestookte ‘Mazut’ in de kelder. Ze namen de stank en de zwarte rookwolken voor lief. De buitenmuren werden gestuct en wit geverfd en de voordeur voorzien van een origineel Corrèziaans glazen portaal .

De enorme zolder kon men alleen via een buitentrap bereiken. Het was er net een museum, oude bedden en kasten, dozen met jaargangen tijdschriften, zelfgemaakt kinderspeelgoed. Zelfs het trouwpak van de boer hing nog aan een spijker Wat een zaligheid zo’n grote ruimte. Zeker als je weet dat ons ‘nieuwe’ huis meer dan de helft kleiner is dan ons ‘oude huis’.

En zo was het dus nog toen wij op 1 februari, 9 jaar geleden aankwamen in Habriat.

Alles konden we restaureren, alles opknappen en alles renoveren.
Maar waar we niets aan gingen veranderen was de plek,
…….het prachtige uitzicht,
…….de heerlijke stilte
…….en die weldadige rust.