Kort geleden maakte een lieve kennis hier uit de buurt mij lid van de FB groep “Vriendinnen van de Corrèze”. Ik viel meteen midden in de berichten van Claudia, die een grote inzamelactie voor Oekraïners op touw had gezet. En toen haar inzet zich uitbreidde naar het organiseren van hulp aan-, begeleiding van- en zoeken naar huisvesting en eerste opvang van vluchtelingen, meldde Ronald Mille Joies met 2 gîtes aan. Hij werd ook meteen in het vriendinnenlijstje opgenomen 😉
Twee dagen later kwam het bericht dat 2 gezinnen op weg hierheen waren en vroegen om onderdak. Wij maakten de bedden op, vulden de koelkasten en Claudia maakte een grote pan eten.
Om een lang verhaal kort te maken, de 2 gezinnen vonden onderweg in Polen onderdak en Claudia’s buurman werd erg blij van de grote pan eten.

Nadat Claudia, die zich inmiddels bij een officiële organisatie had aangesloten, ging informeren hoe vluchtelingen de weg naar de Corrèze moesten vinden, stuitte ze op het feit dat er eerst heel veel geregeld moet worden, dat alles via heel veel commissies gaat, begeleidt van heel veel handtekeningen. En dat de aankomst van vluchtelingen dus nog erg lang op zich kan laten wachten..
Toen zei men haar :”Als je het sneller wilt, ga ze dan maar zelf halen”.
En dat deed Claudia!
Door het inschakelen van haar achterban kwam er een bus met 2 chauffeurs, en een aanhangwagen vol eten en drinken, dekens, luiers en knuffels. Nadat Claudia contact gelegd had met een vluchtelingen organisatie aan de Oekraïens-Poolse grens vertrok de bus op zaterdag richting Oekraïne. Claudia haalde haar vriendin Lila uit Londen op die Oekraïns spreekt en meldden zich in Pol en bij de bus om samen verder te gaan.

Dinsdagochtend 2.30 uur kwam de bus, na een terugreis van 30 uur, aan op La Fragne, de thuisbasis van Claudia, in Lubersac, een dorp 10 minuten vanaf Mille Joies.

Op La Franje hadden veel mensen zich gemeld. Gastgezinnen, hulptroepen van Accueil Familles Du Monde(plaatselijke club voor hulp aan vluchtelingen), een arts voor check ups (niet met elke buspassagier ging het even goed) en een wijkverpleegster uit Lubersac om alvast contacten te leggen, een doventolk en de ouders van Claudia, die al voor drinken en wat eten hadden gezorgd. Kortom: perfect geregeld.
Om eerlijk te zijn, de gezichten van de moeders en de kleine kinderen die de bus uitstapten staan bij de ons voorgoed op ons netvlies. Veel jonge meiden, enkele ouderen, twee doofstomme gezinnen en zelfs een overgrootmoeder konden eindelijk zien dat de plek waar geheel vreemde mensen hen beloofden naartoe te brengen, goed was.
Claudia en Lila hadden onderweg al met alle mensen gesproken en een indeling kunnen maken wie bij welk gastgezin het beste op zijn plaats zou zijn.
Met onze naamstickers op hadden wij onze gasten snel gevonden. Wij hadden voor ons zelf het woord vluchteling al vervangen door gasten. Zo blij dat wij de auto van onze buurvrouw mochten lenen om onze 4 dames mét bagage op te kunnen halen. Het enige wat zij nog nodig hadden was een douche en een bed.
Nu ik dit schrijf zijn we al een week verder. Inmiddels hebben wij het woord gasten al weer vervangen door het woord vrienden.

De dames voelen zich thuis in hun gîte. Ze zijn al verknocht aan ons versgebakken notenbrood dat ze ‘s morgen krijgen én voor Flos zijn ze niet meer bang. We communiceren via Google Translate en een vertaalapp waar je gewoon tegen kunt praten en je naar de Oekraïense vertaling kunt luisteren.
Wij moeten er maar van uitgaan dat de vertaling correct is.
Toen Ronald in de winkel via die vertaalapp aan hen vroeg : “Zijn jullie eieren al op?” vielen ze met rode konen bijna flauw van het lachen. Toen vermoedden we toch echt dat er wel iets schortte aan die vertaling.

Er wordt heel veel hulp geboden en er wordt heel veel voor hen geregeld,
door privé mensen, door gemeentelijke instanties én door Claudia en Lila, die hún mensen beloofden voor hen te blijven zorgen.
Vraagbaak, hulplijn, uithuilschouder, werk, definitieve huisvesting, peuteropvang, scholen, Engelse-/Franse les, kapper cadeautje, verzekeringen en een uitkering, enz enz
Heel langzaam bereikt ons ook informatie van onze vrienden zelf. Over hun vlucht, hun achtergebleven geliefden, over 3 weken in de overvolle schuilkelder, over een zoon of man die vecht aan het front, over de tweede keer alles kwijt, 2014 de Krim, 2022 Charkov.
Hoe gek het ook klinkt, wij hebben ons de laatste week verrijkt.
Problemen smelten, aannames vervagen, ons geluk en onze dankbaarheid groeit.
Zoals Claudia mij vandaag zei : “Ik heb mij nooit kunnen indenken dat ik met deze inzet zoveel geweldige mensen zou ontmoeten die ik allemaal mijn vrienden mag noemen, wat een cadeau!
Voor Claudia en Lila, die dit ongetwijfeld lezen, jullie zijn twee geweldige mensen! Dank voor alles.
In onze volgende nieuwsbrief uiteraard meer over onze Oekraïnse vrienden